dziennik

Siedzę na ławce w parku.
Nagle cały świat
wiruje wokół mnie.
Próbuje kogoś zawołać
ale nikt mnie nie słyszy...
W pewnej chwili
zaczynam wszystko pojmować
Bóg dał mi szansę
abym zobaczyła świat z boku.
Więc patrzę...
Widzę grupkę młodzieży,
pewnie wracają ze szkoły.
Tam ekspedientka wyciera szyby sklepu.
O a tam jakiś pan bawi się z psem.
Przede mną przechodzi płaczący chłopiec.
Podchodzę do niego i pytam co się stało.
Lecz on mnie nie słyszy.
Zapewne jeszcze "nie wróciłam"
Więc znów się skupiam i patrzę...
Ale teraz widzę wszystko całkiem inaczej.
Widzę, że tamta ekspedientka uśmiecha się
i chyba...  śpiewa.
Tamten mężczyzna obchodzi się z psem
jak gdyby to było jego dziecko.
Ta grupka młodzieży rozmawia ze sobą
i wszyscy są zadowoleni.
Ale gdzie jest ten chłopczyk?
O już go widzę, biegnie do swojej mamy.
Pewnie dlatego płakał.
Już rozumiem co Bóg chciał mi pokazać.
Chciał przekazać mi to, że mimo ciężkiej pracy
ludzie w Praszce są zadowoleni.
Każdy dba o dobro wspólne i nikt nikomu nic nie robi.
To właśnie jest Ojczyzna!
Tak właśnie powinien wyglądać naród!
Dlatego kochajmy naszą małą Ojczyznę Praszkę!

 U nas w szkole organizowany jest projekt "Praszko - moja mała Ojczyzno!"

Ten wiersz przygotowałam na ten projekt na język polski. Proszę was o ocenę tego wiersza.

Proszę o komentarze.

Hej jestem Agnieszka. Za trzy miesiące skończę 14 lat.

Jestem wysoką i szczupłą szatynką.  Lubię fotografię, książki, taniec. 

To jest mój drugi blog. Mój pierwszy blog założyłam na blogasku. Mam nadzieję, że będzie wam się podobał.

Zapewne tytuł mojego bloga mówi wam że  w moim blogu będą same wiersze.  Nie, nie tylko. Będą również ankiety, testy, itp.